ook de dag verjaart
ook de dag verjaart
hoewel hij, uit duisternis ontsproten
zijn aanwezigheid afdwingt
bij de eerste open ogen
overal rondom
kleedt hij zich in mijn lichaam
en tukt zich goed in, want
de zon geeft al lang geen warmte meer
hij blijft aan me plakken
klemt zich stevig om me heen
als een harnas van verlangens
naar wat was of zijn zal
ja, ook de dag verjaart
telkens opnieuw
tot hij iedereen de hand heeft geschud
en respect afdwingend uit het zicht verdwijnt
Reacties op dit gedicht
| Alter_Ego: | Zondag, oktober 16, 2005 17:31 |
| weet je wat het is... dit is zo dichtbij dat het frustrerend ongrijpbaar blijkt te zijn... hoe dichtbij denk je dat poezie kan komen? AE |
|
| Innerchild: | Donderdag, oktober 13, 2005 12:54 |
| Jaja ... de dag verjaart !!! :-) / Inner |
|
| Oorlam: | Donderdag, oktober 13, 2005 10:55 |
| sterk, een goede dag gewenst! | |
| I, Lucifer: | Donderdag, oktober 13, 2005 10:52 |
| Een mooie verwoording van de eindeloze tijdelijkheid van dagen, uren, minuten.... schitterend! liefs, Luc. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Het Gejefte | 
|
|
| Gecontroleerd door: bieke | ||
| Gepubliceerd op: 13 oktober 2005 | ||
| Thema's: | ||