Onder lakens van verdriet..
mijn lippen spreken slechts als zoetheid
onder lakens van verdriet
wordt mijn lichaam ruw bedekt
en als zodanig verstopt
gevangen in een eeuwige strijd
verlost van jou
en de verstrengelende draden
je persoon is omarmend
verwarmend hoe je met me vrijt
de vernietiging is toetakelend
geef me deze ademhaling
afscheid is zwaar.
Reacties op dit gedicht
| Ninandra: | Woensdag, december 21, 2005 14:29 |
| Dag meisje.. Ik had deze nog niet gelezen. Was ff aan t koekeloeren & vroeg me af of er misschien iets nieuws van jou was. & jawel! Heavy.. gevoelig, eerlijk en mooi :) Kussssje! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Phoweyk | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 13 oktober 2005 | ||
| Thema's: | ||