~ stille groeting ~
onrustig in de morgen
besefte ik doorvezelt verkrampt
de dag was reeds ingetreden
morgendauw al lang verdampt
nazomervoel mij vergezelde
in grintloop naar zijn graf
windlispelend door het loof
als zijnde het een welkom was
stilletjes lag gaaf vers gevallen
het handgevormde blad groot
roerloos vlak onder zijn naam
op het gemarmerde rood
tranen drupten in samenzijn
geconfronteerd met het verliezen
besef van leven en dood komt
zonder te kunnen kiezen
zon streek langs de rozen
wierp schaduw op kaarswalming
droogden zacht natte wangen
met zucht van stille groeting
| michris: | Zondag, oktober 16, 2005 17:42 |
| Het was de zon die scheen wn nog wat warmte gaf. Haar stralen neer liet dalen, het voelde minder koud van buiten. Maar binnenin de eenzaamheid, vaarwel vertrouwde stilte. De dood is steeds nog zo nabij. Een vlinder vliegt, haalt nectar uit een bloem en brengt het naar het graf. Daar strijkr ze even neer en spreidt haar vleugels wijd alsof ze zeggen wil...ook jij bent niet alleen. Het bos ontvlamt haar kleur, een glimlach op haar lip van roze goud. En zo ook stond ik daar...aan 't graf vanmo |
|
| Lia : | Zondag, oktober 16, 2005 13:23 |
| hartroerend mooi... |
|
| Annemieke van der Ven: | Zondag, oktober 16, 2005 13:20 |
| Liefdevol... X Annemieke |
|
| lommert: | Zondag, oktober 16, 2005 12:10 |
| stilmakend ontroerend gedicht... heel veel liefs xxwillem |
|
| Auteur: maria | ||
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 16 oktober 2005 | ||
| Thema's: | ||