Het Litteken
Tijd heelt, maar de littekens blijven,
dus vergeten zit er voor mij in.
Sommige dingen zal ik elke dag zien,
en ergens huil ik, binnenin.
Hoe had het allemaal zo ver kunnen komen,
is wat je jezelf constant blijft afvragen.
Het laat je niet los tot je het antwoord weet,
het blijft je bezig houden en aan je knagen.
Al die witte lijntjes op je huid,
nu pas ervan bewust dat je het jezelf aandoet.
Al die agressie en pijn die je kwijt moest,
en god wat leek het mooi en goed.
Het blijft je elke seconde van je leven achtervolgen,
die dingen die allang opgelost zijn.
Je denkt dat de krassen en het bloed het 'm doen,
maar de herinnering doet het meeste pijn.
| boom: | Woensdag, oktober 19, 2005 09:36 |
| verdriet is aan vele dingen te zien, niet alleen aan littekens, maar ook aan een houding van iemand een getekend gezicht, noem maar op. in vele gezichten is een verleden af te lezen. ook witte lijntjes, zoals jij ze noemt is daar een deel van. leren loslaten van het verleden is een les die velen onder ons leren, positief bezig gaan, leven vanuit liefde, voelen wat dat teweeg brengt in een leven. denken kunnen we alleen over het verleden, maar veranderen kunnen we het niet meer, waarom da |
|
| **a girl**: | Zondag, oktober 16, 2005 22:13 |
| Erg mooi verwoord..! Begrijp wat je bedoelt, dat moment denk je er niet aan en kras je, maar later... Hopelijk kunnen die littekens ten minste wat vervagen! Dan wordt je er niet telkens weer aan herinnerd. veel liefs Amina |
|
| cReAsi: | Zondag, oktober 16, 2005 17:05 |
| weet precies wat je voelt mag me altijd toevoegen op msn ;)groetjes eveline | |
| Auteur: Elycia | ||
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 16 oktober 2005 | ||
| Thema's: | ||