dansen op een koord
dansend op een koord
zo gaat mijn leven voort
harder lachen dan we menen
pijn hebben, zachtjes wenen
vroeger was ik een sociale meid
maar kon toen mijn verdriet niet kwijt
nu ben ik zo fragiel
mijn leven lijkt nihil
waarom zou je iemand als vriend beschouwen
als ze het gekwetste beeld niet kunnen gouwen
moet ik dan blijven doen alsof?
dat is voor mezelf te pijnlijk en grof
nu toon ik gewoon hoe ik me voel
ook al begrijpt niet iedereen wat ik bedoel
soms blijf ik maar waar ik ben
eenzaam met mijn pen
zo gaat mijn leven voort
harder lachen dan we menen
pijn hebben, zachtjes wenen
vroeger was ik een sociale meid
maar kon toen mijn verdriet niet kwijt
nu ben ik zo fragiel
mijn leven lijkt nihil
waarom zou je iemand als vriend beschouwen
als ze het gekwetste beeld niet kunnen gouwen
moet ik dan blijven doen alsof?
dat is voor mezelf te pijnlijk en grof
nu toon ik gewoon hoe ik me voel
ook al begrijpt niet iedereen wat ik bedoel
soms blijf ik maar waar ik ben
eenzaam met mijn pen
Reacties op dit gedicht
| vivika: | Maandag, oktober 17, 2005 20:15 |
| Ik herken mezelf in dit beeld.mooi gedaan met die pen van jou. Schrijven kun je alvast heel goed. x | |
Over dit gedicht
| Auteur: zwartwitje | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 17 oktober 2005 | ||
| Thema's: | ||