Sterren aan de hemel.
Vanavond bij het uitlaten van de honden,
zag ik dat er zich veel sterren aan de hemel bevonden.
De grote beer en de kleine beer,
meer sterrenbeelden ken ik niet meer.
Ooit kampeerden wij een heel seizoen,
wat we nu niet meer kunnen doen.
Maar dan zaten wij s'avonds laat nog buiten,
aan een kampvuur verwarmden we onze kuiten.
Wij zochten bij helder weer de hemel af,
zoals wij daar zaten was hartstikke maf.
Hingen achterover op onze stoel
en trokken daarbij een rare smoel.
Een van de kampeerders wist precies te vertellen,
wat de figuren van de sterren allemaal voorstellen.
Helaas ik ben de namen ervan vergeten,
heb er (geloof me maar) een heleboel geweten.
Wat hebben we daar genoten, echt waar,
vooral die avonden in het voor- en het najaar.
Dan zaten we met 2 of 3 stellen tot s'avonds laat,
hebben daar heel wat gelachen en gepraat.
Terwijl de kinderen in hun tenten lagen te slapen,
zaten wij rond het kampvuur te gapen.
Hadden geen zin om daar weg te gaan,
om met blote voeten op het koude grondzeil te staan.
Ik hield mijn sokken altijd een tijdje aan, ja heus,
het was anders te koud, ik had geen keus.
Als ik het dan warm in mijn slaapzak had gekregen,
kon ik er zonder sokken wel weer tegen.
We sliepen tot de kinderen ontwaakten
en ons na verloop van tijd wakker maakten.
Vaak was het dan nog erg koud buiten,
konden niets zien door onze beslagen tent ruiten.
Maar dat waren echt hele mooie jaren,
dat was toen we nog een stuk jonger waren.
Nu kamperen we alleen in het hoogseizoen,
is met de reuma anders niet te doen.
Ook dan gaan onze honden mee, ja wel,
zie ik soms vallende sterren, een heel stel.
Denk ik weer aan vroeger met veel smart,
wat gaat de tijd toch verdomde hard.
Je ziet wat een sterrenhemel je kan doen,
brengt je terug naar die fijne tijd van toen.