Nooit meer
Donker is de nacht
als er niemand meer op je wacht
In de schemer voel je de eenzaamheid
en de leegte van zijn afwezigheid
Plots gaat er een deur voor je open
maar je besluit door te lopen
Je wil er niet meer aan
en er niet langer meer mee doorgaan
Dan wordt je op je schouder getikt
onverwachts, dus je schrikt
Een glimlach verschijnt om je mond
door degene die ineens achter je stond
Toch loop je door
nu meer als ooit tevoor
De pijn van het verliezen
daar wil je niet langer meer voor kiezen
als er niemand meer op je wacht
In de schemer voel je de eenzaamheid
en de leegte van zijn afwezigheid
Plots gaat er een deur voor je open
maar je besluit door te lopen
Je wil er niet meer aan
en er niet langer meer mee doorgaan
Dan wordt je op je schouder getikt
onverwachts, dus je schrikt
Een glimlach verschijnt om je mond
door degene die ineens achter je stond
Toch loop je door
nu meer als ooit tevoor
De pijn van het verliezen
daar wil je niet langer meer voor kiezen
Over dit gedicht
| Auteur: Brammie | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 06 oktober 2001 | ||
| Thema's: | ||