De nerf verdwijnt
mijn troost
Gevallen bladeren zijn mijn troost, de nerf
verdwijnt als laatste en stoft de aarde in
haar kleur – vegeterend vergaat liefde
in een afgrond van pijn en sober
maar nu deze dag verdwijnt in laat oktober
splijt mijn voel in een doorkliefde hart – ik smijt
met deuren en troost mijn spijt met alle
bloemen die de dodenakker nog doen fleuren
die lijkt ons eigen – zelfs de werkelijkheid
verdringt de herfst en is op weg naar een
voor mij al kille winter
Psych,,,
Reacties op dit gedicht
| PeterdB: | Zaterdag, oktober 22, 2005 22:26 |
| Geweldig geschreven Psych, petje af voor je woordkeus | |
| hiljaa: | Zaterdag, oktober 22, 2005 22:04 |
| doekelen was da ??????? ((( mooi gedicht))) knufliefs--hiljaa-- |
|
| m@rcel: | Zaterdag, oktober 22, 2005 17:02 |
| wat een prachtig geschreven gedicht weer heel,heel mooi Liefs en een warme knuff m@rcel |
|
| Lievelingetje45: | Zaterdag, oktober 22, 2005 16:10 |
| Ook ik doe er een warme knuffel bij! Liefs |
|
| Mathilde: | Zaterdag, oktober 22, 2005 16:06 |
| warme knuffel zal helpen... bij deze! kus!!!! |
|
| Lia : | Zaterdag, oktober 22, 2005 14:06 |
| zullen we volgende week dan maar extra doekelen? knuf, Li@ |
|
| chocaatje: | Zaterdag, oktober 22, 2005 13:18 |
| Hoop dat je t niet al te kuod hebt.Gelukkig fictie. Brr ik vind de herfst al niks. Liefs mieke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: elze | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 22 oktober 2005 | ||
| Thema's: | ||