Stilletjes stop ik een hoop verdriet
onder mijn dikke deken
waar niemand het nog ziet
Niet zus, niet broer,
niet mams, niet paps
Zo ben ik - gezicht diep in het kussen –
even alleen
met mijn tranen
met mijn gehuil
met mijn geween
Tot zus met drukke gebaren
de kamer komt binnen gevaren
en ik snel
een glimlach probeer
Wat broos en wat teer
maar toch een glimlach
Mijn verdriet en zorgen
blijven veilig weggeborgen
tot vanavond in het stille donker
van de nacht