te laat
Ik zie wel dat je praat
Maar je zegt niets keer op keer
Het is nu veel te laat
Voor een simpele ommekeer
Alles is gebroken
Door de stilte uit je mond
Alle woorden onbesproken
Bleven alleen en verstomd
En als dan toch iets werd gezegd
Dan zei dat niet zoveel
Holle leegte had j' erin gelegd
Het gevoel leek irreëel
Het is toch veel te laat thans
Om te schreeuwen van de daken
Voorbij is elke kans
Om nog wat goed te maken
De pijn is veel te erg
Om nog iets met jou te delen
Geraakt in been en merg
Met een hart mag je niet spelen
Reacties op dit gedicht
| pluk de sterren: | Maandag, oktober 24, 2005 13:25 |
| heel mooi ontroerend, hoop dat je hart gauw weer heelt | |
| - Suus -: | Maandag, oktober 24, 2005 11:12 |
| Oef, dat voelt pijnlijk, wat dan wel weer betekend dat het werkelijk was, deel maar.. Knuffel en kus, Suus |
|
| ana (stacia): | Maandag, oktober 24, 2005 11:10 |
| Ouch ! Goed dat je zo van je af kan spreken - al maakt het de pijn en teleurstelling niet minder hard. Of wel ? dikke knuffel ana |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Steven Vermeulen | 
|
|
| Gecontroleerd door: fox_bert | ||
| Gepubliceerd op: 24 oktober 2005 | ||
| Thema's: | ||