Onuitgesproken
papa als ik nu kon zeggen
ik omhels je
let er verder maar niet op
je zou eerst vreemd maar even later
toch verwonderd naar mij kijken
een scheve blik waarin het kind
dat ik altijd in jou heb gekend
zich steels zou kunnen vinden
ik kan het niet je bent er niet
de dood liep eerst een eindje met je op
en greep je onverbiddelijk bij de keel
papa als ik nu kon zeggen
maar het is niet zo
zo zal het nooit meer gaan
zo goed en zo kwaad als het je ademnood toeliet
zou je misschien op mij af vliegen
mij warmen met jou tranen
en je schorre stem "mijn meisje"
mij troosten als geen ander het ooit kan
Lieve pap ik mis je zo
Reacties op dit gedicht
| erje: | Woensdag, oktober 26, 2005 17:05 |
| ik hoop dat je vader dit meekrijgt in de hemel hij zal trots op je zijn, intens gedicht hoor, erg goed liefs erje |
|
| Hikariaan: | Woensdag, oktober 26, 2005 13:58 |
| het is heel erg om een dierbare te verliezen. het lijkt mij erger om mijn vader te verliezen dan mijn zus. heel veel sterkte, ik begrijp hoe je je voelt groet en knuf, Hikaria |
|
| flores: | Woensdag, oktober 26, 2005 13:54 |
| Prachtig geschreven Rian..het gemis zal altijd blijven, jouw sterke vader zal altijd over jullie waken..Elke keer weer, als je aan hem denkt is hij bij je.. Liefs/knuf |
|
| remie: | Woensdag, oktober 26, 2005 13:25 |
| stil gelezen woorden schieten te kort, een gevoel wat ik zo goed ken, maar dan in mam vorm...liefs Remie | |
| Peter van der Linden: | Woensdag, oktober 26, 2005 12:54 |
| Lieve meid, wat kan ik zeggen. Ik vind het heel erg voor je. Ik leef met je mee. Ik hoop, dat de tijd ook deze diepe wond zal helen. Ik wens je heel veel sterkte. Een dikke knuf van, Peter. |
|
| sunset: | Woensdag, oktober 26, 2005 11:38 |
| Zo droef verlangend verwoord door jou. En toch zo integer liefdevol. Liefs en mijn genegenheid, sunset |
|
