het waren maar een paar mensen
niets vergeleken met de miljarden
en voor deze grote wereld
is deze plek te klein, niets waard
maar de beelden in mijn hoofd
verdwijnen daarentegen niet met de tijd
als enige eeuwig en veilig bewaard
ze duiken op, en even sta ik stil
mijn mond herinnert zich en glimlacht
terwijl mijn hart zuchtend huilt.
en natuurlijk maakte jij net als ik
van een einde een nieuw begin
ik weet het toch, het kan niet anders
of het moest gewoonweg zo zijn
het was de wind die was gekomen
de wind waar jij zo van hield
en een jonge liefde, een gedeelde tijd
waren hand in hand gegaan
en toch hoop ik in stilte
zolang ik dit nog voelen kan,
zolang ik groei, zolang ik leef
dat je me niet vergeten zal...