Op weg naar het Noorderlicht

Ik voel me als een vogel zo licht,

nu ik eindelijk achter me heb gelaten die zelf opgelegde plicht.

Ik duikel, ik zweef en zwier rond in heldere open lucht,

zo vrij voel ik me nu in deze nieuwe wereld en vederlichte vlucht.

 Vanuit een  ijl  ver gebied ergens in het noorden van de vier windstreken,

kwam ik als jong gevederd wezen even hier in het zuiden van deze wereld  neergestreken.

Een poosje nog koesterde ik me veilig aan mijn moeders warme borst,

maar al vlug leerde ik zelf het nest te verlaten en voelde me als een kleine vorst.

 Ondanks even een moeizame start gaan nu al mijn zintuigen open, het maakt me innerlijk blij ,

ik voel het in mijn inborst kriebelen, zo maak ik mijn energie en dromen eindelijk vrij.

Als van oudst zie ik in een plas water mijn spiegelbeeld weerkaatst maar ook net zo vlug  weer verdwijnen,

Mijn hogere ik zegt;” Kijk  eens wat beter naar die reflectie, kijk ook eens naar het kleine”.

 Een lichtstraal van de lentezon  gaf meer zicht op de weerspiegeling en ik begreep

dat er meer te zien was dan natuurlijk mooi groen en een lange rechte streep.

“ The road ahead is emptie” , hoor ik nu als in een bekende song,

ik land toch maar eens  en maak voorzichtig op dit open stuk een eerste sprong.

 Al blijf ik links van de weg dralen, zie ik toch ver in het Noorden  een nieuwe horizon,

de bedrijvigheid op en langs deze weg lokken me enorm ik zou willen dat ik blijven kon.

Waarom ook niet aan een onbekend stuk beginnen zegt mijn  gevoel,

“ga naar huis” schreeuwt mijn verstand niet alweer een lange weg  en  met welk doel?

 Oude angst bekruipt me stiekem via mijn denkend verleden,

maar ook stilletjes luister ik naar mijn ziel die zegt:” je wéét nu hoe je bent weggegleden”.

Stijg uit boven voor-en afkeer en neem de dingen zoals ze komen,

Krampachtig  wil ik gaan kiezen waar en wat wil ik nu tonen en waar wil ik vanaf nu wonen

 Verlangend kijk ik nu naar mijn thuis in het Noorden  met het liefdevolle heldere licht,

Ook het  glorende Oosten geeft een aanlokkelijk vergezicht en ik voel dat ik zwicht.

Net als ik terug wil gaan, kijken me grote kinderogen wezenloos aan,

compassie overspoelt me als ze zonder woorden vragen of ze even bij me mogen staan.

 Hier kan ik niet tegen op en zeg:” kom we kijken samen  met onze binnen ogen naar een  verhaal,

dan vergeet je even je bevroren verdriet, je pijn en je kwaal”.

“Samen maken we een versje,  sprookje of een tekening met  kleur,

sluit je eenzame ogen maar even en ga met mij door die wonderlijke deur.”

 Ik  kan nu niet  meer zoals de wilde ganzen in de Lente terug naar het Noorderlicht gaan,

ik buig mijn gaan naar blijven en zie mijn familie en groep overgaan in een intens mooie regenbooglaan.

In mijn hogere voelen doe ik nu mijn vleugels af ,laat  de macht van de controle los,

en met mijn  moederhart als sleutel ga ik op zoek  naar de  gesloten kinderhartjes in het regenboogbos