Voorzichtig dwaalt mijn blik af naar jou…
Je staat en praat nog precies hetzelfde als toen…
Je haalt je hand door je haar, op die manier waar ik zoveel van hou…
Je lacht even… en ik smelt weer, zonder dat ik er wat aan kan doen…

Je komt even naast me zitten, kijkt me heel lief aan…
Ik ben gedachteloos maar niet gevoelloos…
We praten even en als je opstaat wil ik je niet laten gaan…
Je buigt je naar me toe, geeft me een zoen op mijn mond en ik voel me voor 3 seconden grandioos…

Dan… een steek in mijn hart… ik mis jouw armen om mij heen…
Ik kan niet zonder je, het doet zo’n pijn…
Ooit waren jij en ik ‘wij’.. maar nu zijn ‘wij’ weer pijnlijk alleen…
Een traan voor jou, voor ons, omdat we nooit meer bij elkaar zullen zijn…

Ondanks alles wat er gebeurd is, alles wat mij pijn heeft gedaan…
Ik wil niks liever dan jij en ik weer samen…
Het is fout, maar ik kan je echt niet weerstaan…
Het is fout, maar ik kan niet anders dan steeds terugdenken aan de tijd die wij samen doorkwamen…

Ik zie het nog zo voor me, de eerste avond dat wij elkaar zagen…
Het lijkt zo kort geleden, onze eerste zoen…
We konden de hele wereld aan, deze herinneringen zullen nooit vervagen…
Kon ik maar terug, terug naar toen…

Alles opnieuw ontdekken, alles opnieuw beleven…
Weer samen zijn, alle nachten samen doorbrengen….
Opnieuw alles proberen te geven…
Opnieuw proberen onze relatie naar een goed punt te brengen…

Je hebt nog steeds diezelfde blik in je ogen als je me aankijkt…
Het doet pijn, ik weet niet hoe lang ik dit nog volhou…
We zijn beide verder gegaan… dat is wat het lijkt…
Want jij geeft ondanks alles om mij, en ik helaas ook om jou…