gebroken
gebroken, gebroken
zijn de wielen van mijn hart
verstrikt loop ik woedend
in het dode gras
mijn roze herinneringen
bedorven in de grijze lucht
al wieldraaiend in de drek
wagensporend een afdruk
van mijn verlangen
verloren in het rumoer
grote God,ik trek mijn anker op
want ik gruw van deze angst
© Klaes 31-10-05
Reacties op dit gedicht
| Mathilde: | Maandag, oktober 31, 2005 20:38 |
| heftig, herkenbaar... we zullen het er niettemin mee moeten doen! liefs, mathilde |
|
| Sifra.K: | Maandag, oktober 31, 2005 18:57 |
| Prachtig Liefs, Sifra |
|
| Para**Wijffie: | Maandag, oktober 31, 2005 16:43 |
| mooi geschreven weer! *knuf* |
|
| erje: | Maandag, oktober 31, 2005 16:11 |
| iedereen is wel eens angstig probeer er mee om te gaan , dat lukt jou wel geroeten erje |
|
| Lia : | Maandag, oktober 31, 2005 13:16 |
| idd..filosofisch.. ha.. jij weer beter.. ik heb je afgelost pfff.. | |
| Henk Knibbeler: | Maandag, oktober 31, 2005 13:00 |
| wat een heftig begin van de week Klaes? Klinkt als een schreeuw in de ruimte.. groets, Henk. |
|
| m@rcel: | Maandag, oktober 31, 2005 12:42 |
| prachtig geschreven heel mooi Liefs m@rcel |
|
| chocaatje: | Maandag, oktober 31, 2005 11:34 |
| Probeer de angst te verslaan of een plekje te geven. Angst is niet altijd reeel. Mooi geschreven.LIefs mieke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Klaes |  
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 31 oktober 2005 | ||
| Thema's: | ||