gespleten
wij zijn met zovelen,
ik en mijn delen.
soms ben ik klein,
en wil dan niet meer groot zijn.
soms ben ik een kunstenaar,
en teken of schilder wel eens raar.
soms ben ik een schrijver,
en wil dan zo blijven.
ik verander iedere dag,
met een traan of een lach.
het doet pijn,
om steeds een ander te zijn.
achteraf een raar gevoel,
dat eindigd in een warboel.
uiterlijk blijf ik wie ik ben,
innerlijk zijn het andere die ik alleen ken.
voor andere mensen klinkt dit raar,
maar spijtig genoeg is het waar.
het traumatisch verleden,
heeft mij volledig gespleten.
ik en mijn delen.
soms ben ik klein,
en wil dan niet meer groot zijn.
soms ben ik een kunstenaar,
en teken of schilder wel eens raar.
soms ben ik een schrijver,
en wil dan zo blijven.
ik verander iedere dag,
met een traan of een lach.
het doet pijn,
om steeds een ander te zijn.
achteraf een raar gevoel,
dat eindigd in een warboel.
uiterlijk blijf ik wie ik ben,
innerlijk zijn het andere die ik alleen ken.
voor andere mensen klinkt dit raar,
maar spijtig genoeg is het waar.
het traumatisch verleden,
heeft mij volledig gespleten.
Reacties op dit gedicht
| Beverke: | Woensdag, augustus 21, 2002 16:00 |
| Linda, jij kan daar niets aan doen, als je had kunnen kiezen zou je ook liever één persoon zijn, er zijn zelfs mensen die zich altijd willen voordoen als iemand anders maar vroeg of laat vallen die door de mand want die houden hun leugen niet vol, jij daarentegen hebt hiertegenover geen verweer, jij moet het alleen zien te klaren om al die innerlijke gespleten gedeelten terug een te laten worden en uit te groeien tot een sterke persoon, knuffeltjes jenne |
|
| Hans Winter: | Vrijdag, oktober 12, 2001 00:04 |
| In je commentaren.... Al die vele te lijden delen hebben een verleden, en samen ook een visioen, ik zie het je soms doen. Hans |
|
| Albrecht Paul Sanders: | Donderdag, oktober 11, 2001 09:11 |
| Zolang ze met mekaar geen ruzie maken moet het toch wel een gezellige boel zijn, binnenin jou? "Ik heet Legioen", zei de man, "want wij zijn met velen." Dat is iets waar Jezus al mee te maken kreeg. Veel moed. Leven is niks anders dan heel-worden... | |
| Zeeroosje: | Woensdag, oktober 10, 2001 22:37 |
| Inderdaad Linda, het was voor mij ook iets wat ik nog nooit gehoord heb, tot jij het mij uitlegde en ik de site bezocht had, nu ben ik die boek aan het lezen "zonder woorden" en begrijp ik veel meer, maar iemand die niet weet hoe het komt, zal het moeilijk verstaan. voor iemand met een gelukkig jeugd is het heel moeilijk te begrijpen, je kan je niet voorstellen dat er ouders zijn die zo kunnen handelen met hun kinderen of die zo'n dingen toestaan. Een dikke knuffel voor mijn vriendin. Van Roosje | |
| Huting: | Woensdag, oktober 10, 2001 20:34 |
| Ik vind het al heel knap van je, dat je hierover kunt praten. Jij red het wel, Linda.. Ook jij zult best de ware Linda leren kennen... Liefs, Doortje |
|
| grace: | Woensdag, oktober 10, 2001 19:50 |
| je kunt hier ook een voordeel uit halen, mooi omschreven | |
| Sheena: | Woensdag, oktober 10, 2001 19:29 |
| Eens zullen alle anderen in je 1 zijn .... als je er maar hard genoeg voor vecht .... Sterkte en de zon voor je ... take care, Sheena |
|
| Frummeltje: | Woensdag, oktober 10, 2001 19:22 |
| Ik vind het niet zo raar klinken hoor... Ik kan dit gevoel wel... Succes ermee lieverd... liefs en een dikke knufff susan |
|
Over dit gedicht
| Auteur: linda vangheluwe | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 10 oktober 2001 | ||
| Thema's: | ||