Scherven
een hese stem fluistert de eerste tonen
van de vergetelheid, gebroken door tranen
en haar eennalaatste adem bevriest
in de scherven van de vlijmscherpe kou
wat er was, is niet meer.
wat zij liefhad, is niet meer.
en zo gaat zij zitten, de sneeuw verwarmend
als een moeder zonder kind
want wie kan nog vechten voor iets
wat zo lang geleden is geweest
en haar laatste wens was, bevrijd me.
maar ze was enkel en alleen verloren,
omdat haar ziel niet meer droomde
omdat haar lichaam niet meer verlangde
naar de warmte die zij ooit had gevoeld...
Over dit gedicht
| Auteur: White Nightmare | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 02 november 2005 | ||
| Thema's: | ||