Leven van jou
Laat eens los,
het doet zo'n zeer,
dit vast houden,
kan niet meer.
Ik wil vliegen naar,
een tijdloze morgen,
geen verwarrende gevoelens,
geen opgekropte zorgen.
Geen duister grijs,
uit mijn verleden,
die de prachtige kleuren,
verpesten van het heden.
Maar hoe vertel je iemand,
dat je niet meer weet wie je bent,
en dat je jezelf bent verloren.
Hoe vertel je dat wat je in de spiegel ziet,
niet iemand is die op jou lijkt,
en dat je jezelf niet meer kent.
Waar moet je toch zoeken,
om jezelf weer terug te vinden,
en er achter te komen wie je bent.
Gelukkig weet ik zeker,
dat toeval niet bestaat,
dat God, als ik me openstel,
voortdurend met me praat.
Hij geeft mij als ik het nodig heb,
het antwoord op mijn vraag,
" het komt zoals het komen moet,
houd dat maar vast vandaag."
Ik ben er altijd en bedenk,
bij alles wat ik doe:
"Laat maar komen,
Laat maar los,
zoals het komt is het goed!"
Laat maar los,
ja het doe zeer,
maar vast houden,
dat gaat niet meer!
Mijn verstand zegt:
" blijf je doet te veel mensen pijn"
maar als ik mijn hart zou laten spreken,
dan zou ik hier niet meer zijn
Reacties op dit gedicht
| darkened_star: | Vrijdag, november 04, 2005 19:25 |
| al vanaf de eerste strofe beklem je mij met een gevoel, dat ik mateloos goed ken.. je woorden steken me op plekken die ik voor de buitenwereld verberg, wees blij dat je tenminste nog je geloof hebt.. dat heb ik nooit geleerd. prachtig geschreven, liefs, |
|
Over dit gedicht
| Auteur: snouwflake | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 03 november 2005 | ||
| Thema's: | ||