Kan er maar niet aan wennen jou te zien aftakelen
Jou in je verleden te zien spitten, oude verhalen aan het oprakelen
Oprakelen is het woord niet, een normaal gesprek is niet te voeren
Ben bang om over mijn grootste angst te beginnen, allicht raak je ervan over je toeren
Je leeft niet meer nu, dat kan je niet meer
En daarmee heb ik moeite, dat doet mij zo’n zeer
Ik wil iets delen, over het heden
Maar jij praat maar over het verleden
Geen idee heb je hoe ik me voel
Waar ik mee zit en wat ik bedoel
Weet dat je veranderd, keer op keer op keer
Telkens weer zo n kleine aanval, het snijdt, het doet zeer
Lieve mam, wat moet ik nou?
Allicht moet ik enkel zeggen dat ik van je hou…
Maar… ik zal met je praten, alles wat ik met jou wil delen
Al ben ik de laatste en jongste van de zovelen
Ik zal alles tegen je zeggen nu het nog kan en nu ik nog wil
Net zolang totdat jij niet meer ademt, dus koud bent en stil....
* GirlieJ *: | Maandag, november 07, 2005 17:44 |
haay lief! mooi geschreven, ik ben m'n moeder een tijdje geleden verloren. En het geen waar ik het meest mee zit op het moment is dat ik nooit echt tegen d'r gezegt heb wat ik wou zeggen, dus doe dat alsjeblieft meis nu het nog kan:) Heel erg veel sterkte ermee! Dikke knuffel, Eva |
|
m@rcel: | Donderdag, november 03, 2005 20:26 |
Je lieve mam weet echt wel dat je van haar houdt, want soms zeggen de woordentaal van je ogen meer dan je hart wel kan zeggen. Voor mij is dit best herkenbaar geschreven, en snap heel goed hoe jij je nu voelt. Hele dikke warme knuffel m@rcel |
|
Elze: | Donderdag, november 03, 2005 19:49 |
is best wel moelijk en zwaar... laifs.. |
|
Auteur: Cora (ZIJ) | ||
Gecontroleerd door: bieke | ||
Gepubliceerd op: 03 november 2005 | ||
Thema's: |