Vastberaden mislukt
Vastberaden mislukt
Broos kijkt het gezicht toe
in de kraters van haar ziel
en voelt de warmte, leeggezogen
als een uitgestrekt woestijngebied
moederziel alleen gelaten
voltrokken van verdriet
Vol van wroeging starend
bijna uit haar voegen barstend
omgeven door wel duizend ogen
versteend door het moment
zo eenzaam en verlaten
ben de pijn al haast gewend
Op haar geen druppel meer maar regen
zwijgend is haar stem
schreeuwend roept haar hart om adem
maar al zijn haar ogen dan verlegen,
zacht en teder volg ik je
nogsteeds met pijn, omdat we zwegen...
Reacties op dit gedicht
| BrokenGirl1989: | Donderdag, november 03, 2005 20:24 |
| Ik vind hem wel mooi.. Word er zelfs een beetje stil van ;) Liefs, |
|
