Jan Van Staven was godvruchtig,zijn leven niet te licht noch luchtig

Te weinig om het zoet te kleuren en zo kwam het te gebeuren

Ze was rank en slank en prachtig,zo verstandig hem te machtig

En zo strikte ze haar netten rond dat boerke haar vedette

Van de grote stad daarboven ! een dame ! hij kon het moeilijk geloven

Dat ze echt iets in hem zag,zo teer ,zo lief,zo zacht als was

Jan Van Staven zat met vlinders,zag een huis vol schone kinders

Een garage,ne schone automobiel met nog een reservewiel !

Een hofken vol met bloemen,wortelkes,selder,patatjes  en prei

Ze zou hem dankbaar “Jantje “ noemen voor hem was’t al zomer in de mei

Ze zei niet veel maar was zo lief en op een morgen kreeg hij haar brief

Sa mére elle était si malade,ik ga dacht hij langs d’autostrade

Jan Van Staven stond perplex want op die brief stond geen  adres

Van alternatie rats vergeten,die lieve schat,hij wist wel beter.

Driemaal daags ging ie kijken of “sa mére” al beter was

Maar vond geen brief uit wat kon blijken dat ze hem niet vergeten was

Na drie weken kreeg hij zorgen en ’t was bedroevend om hem elke morgen

Zuchtend langs het wegeltje te zien gaan met zijn veel te grote sloffen aan

Je hoorde hem nog nauwelijks praten,hij trok zich meestal terug en bad

En niemand had het in de gaten dat iedere dag zijn blik wat dieper lag

Jan Van Staven vloekt als een ketter,drinkt zich dag en nacht te pletter

Loopt verwildert als een barbaar,maar al zijn gedachten zijn bij haar

Jan Van Staven wordt steeds maar driester,vloekt in het bijzijn van een priester

Er is gewoon geen houden aan,nu laat Jan zich toch echt gaan

Jan is  moe en ongeschoren,wil van geen verpleging horen

Sluit zich in zijn huisje op en antwoord niet op bel of klop

Jan Van Staven is die morgen naar zijn zolderke gegaan

Ontnam zich daar van alle zorgen ,is uit het leven weggegaan

Ze vonden er nog een heel klein briefke,in schoon schrift maar in ’t klad

Begraaf me alstublieft als’t kan  dicht bij de stad.