Je hebt deze pion en ons spel laten vallen,..
je kan me nooit meer lijmen,
mijn gedachten vallen door elkaar,
zoals je een puzzel niet kan rijmen.

Net toen ik mijn rust weer had gevonden,
zocht je mij weer op,
je wist me met je spel te boeien,
ik kreeg je niet meer uit mijn kop.

Op nieuw mijn nek weer uitgestoken,
voor een glimp van jou,
een heerlijk contact was het, tot ik je ontmoeten zou..

We speelden een spel volgens eigen regels,
we vervloekten het en verlangden er naar,
apart op het spelbord ..en toch dicht bij elkaar.

Plots heb je het speelveld verlaten,
niet luisterend naar mijn voorgevoel,
had ik niets in de gaten.
ik voel me zo'n domme naieve meid,
geschokt dat ik 't spel zo makkelijk kan spelen,
geschokt dat ik jou op nieuw tot het spel had verleid.

ondanks dat we onze passie niet meer kunnen delen,
vind ik je stoer en wijs en juist niet laf,
we beschadigen te veel pionnen!
en beginnen steeds op nieuw bij af!
Ik mmoet jou gaan zien als een les in deze 'levenstrein',
"je kunt niet alles hebben wat je wilt",
met de helft kun je ook tevreden zijn."

Op mijn speelbord stonden 2 pionnen,
met welke ik spelen wou? ik kon maar niet kiezen..
een ding is zeker,
moet er een laten vallen,
.. anders blijf ik verliezen.