-'Freekje? waar ben je? het is zo stil hier, zonder jou...'
     'Je lijkt veel verder weg dan normaal, en zo lang al, waar ben je heen?'.
     Oh, ik zie hem lopen, daar gaat tie. Hij heeft donkere kleren aan, Oh,
     achter de open poort zie ik kruissen; het zal het kerkhof zijn.
     Daar loopt hij naar binnen, alleen. 'Freekje?...' 'Waarom zeg je niets?'.
     Stil loopt hij door, wat rond, gaat ergens zitten, op een afgelegen plek,
     onder een boom, vogels kijkend, de mensen hier en daar, luisterend
     naar de bladeren overal, en vooral boven hem, hoe de wind erdoor ruist,
     ontvouwd zich soms even naar de zon, zich voorzichtig op te warmen,
     als die tevoorschijn komt. Voeten spelen met de afgevallen bladeren
     om hem heen op de grond. Zijn armen houdt hij over elkaar, alsmaar.
     Tussendoor het om zich heen kijken valt er een staar in zijn ogen te
     ontwaren, die hem telkens terug legt in iets dat gloort van ongeloof....
     'Laten we zometeen terug lopen, Freekje, ik zie al een tijdje geen
     mensen meer, ik denk dat ze zo de poort gaan sluiten...ga je mee?'.
     Omdat hij niet ingaat op mijn hem aan blijven kijken, in afwachting
     van een antwoord, laat ik maar zien dat ik al aanstalten maak om
     weg te gaan. Waarop hij opstaat. En zomaar van mij weg loopt.
     'Hé, Freekje?! dáár is de uitgang niet! Ga je niet met me mee? kom,
     we kunnen hier niet blijven, ze maken zo de poort ook dicht...'.
     Freekje draait zich even om, zijn hoofd althans, en een beetje zijn
     schouder, kijkt overheen mij in mijn richting, en laat dan zijn hoofd
     met de troosteloos kijkende ogen, langzaam terug draaien, glijdend
     doorheen al dat aan wazigheden en vertraging, er een huls om ligt.
     De verstilling van zijn zinnen daarbij spreekt hij daarmee luid uit.
     En ik kan niet anders dan daar het afscheit in lezen dan, lege
     bladzijden gapen om deze ene zin. Ik schrik; Hij gaat niet mee,
     Wat moet ik doen?... 'Freekje?!!...'. Dat er zo'n onnoemelijk
     alleenzijn in zit, zo'n besef van ingeslagen eigen weg!... 'Freekje?!'.
     Zijn armen verstrakken. De handen in zijn zakken vallen steviger weg.
     Zijn pas verstevigd evenwel ook, er zet zich nu een doelbewustzijn in
     vast. Ik kijk hem na. Hij loopt het pad uit, een andere in, wordt kleiner
     onder de herftrode bomen, verwordt een schim almeer het
     schemerdonker in...weg. De stilte. Ik draai me maar om dan, en loop
     in richting poort. Wat straks als het donker is? Almaar denkend het
     niet te snappen liep ik richting stad mijn weg terug. Ik maakte maar
     geluiden eroverheen, steeds meer melodie erin leggend, steeds meer
     ritme en, meer overstemde dat...langzaam wat ik net nog zag...:

        ...'Freekje, Freekje, Freekje... freekje, freekje, freek
        van ogen die leven niet van licht en helder, maar van nachten en het dof
        belovend elke ochtend elke zin te geven verwevend aan de sterrenstof
        ...'Freekje, Freekje, Freekje... freekje, freekje, freek
        waar blijf, die in jou verbleef, vanaf heden, nu blijkt dat we
        nog ouder worden dan vandaag. Elk geluid gonsdt aan de
        nieuwe vooravond, en de horizon beschrijft de einder, nog zo lief erbij...
        ...'Freekje, Freekje, Freekje... freekje, freekje, freek
        de pijn der zijnden die je voor je schiep, kleine jongen van de grote wereld
        daarmee verdween je aan ons beider jou en mij
        bleeft, ontheven al van alle sappen, elk moment te knakken, leefloos nu
        je blad...en Freekje: ...Freekje, Freekje, Freekje... freekje, freekje, freek:
        wat valt er als dapper aan te wijzen aan dingen die wapperen in de wind.
        Een kind wordt niet volwassen, als het zich niet bindt.

     De lantaarnpalen langs de straat flikkeren één voor één aan, ik besluit nog
     even een supermarkt binnen te wippen, ik ben namelijk bijna door de koffie
     heen. Veel kom ik Freekje niet meer tegen, maar dat we Freekje weer snel
     vergeten weet elkeen.




(ongeveer 10-10-05)
(uitgetypt op 06-11-05)