de stress is te groot
mijn hoofd knalt uit elkaar van verdriet
ik weet het zeker
deze week trek ik gewoon niet
al die klote tentamens
stress word me gewoon ff te veel
elke avond weer huilend in slaap
terwijl ik me elke ochtend weer opraap
sleep mezelf letterlijk door de dag heen
proberend te praten maar het is zo moelijk
het kost zoveel moeite energie en pijn
dat ik het liever wil laten
maar ik wil niet mn hele leven zon wrak zijn
ik hoop echt dat mijn leven beter kan worden
maar mijn hoop is erg klein, medicijnen die niet aanslaan
alsof ik elke keer weer een klap in mn gezicht krijg
proberend sterk op de grond te blijven staan
huilend val ik keer op keer in het diepe
zonder enige weet van iedereen, kies ik steeds de makkelijkste weg
alsof er een pijl door me hart heen schiet
ik blijf maar leven, in mijn stil verdriet
| Romi : | Maandag, november 07, 2005 17:54 |
| Mooi neergezet meis..maar koppie op..ooit komt het goed, al weet 'k dat dat nu oh zo nutteloos en eindeloos lijkt.. Heel veel sterkte Knuffel |
|
| Mindy broeders: | Maandag, november 07, 2005 13:11 |
| niets zo erg als stil verdriet. Ik hoop dat je er ooit over kunt praten en het een plaatsje kunt geven, mij heeft het veel geholpen. Maar mensen en problemen verschillen. Onthoud goed, er is hoop! | |
| *Emms*: | Maandag, november 07, 2005 12:57 |
| mooi gedicht.! ja stil verdriet dat is zo herkenbaar velen die dat doen.. ik ook.. maar weet je ooit komt alles goed en kan je praten met vrienden en krijg je weer moed.! Sterkte ermee.! Knuffel |
|
| Auteur: Smoothly | 
|
|
| Gecontroleerd door: fox_bert | ||
| Gepubliceerd op: 07 november 2005 | ||
| Thema's: | ||