Ik heb enkele jaren geleden een vriendin leren kennen.Als ik iemand leer kennen en de vriendschap zo goed gaat heb ik er een persoon meer bij in mijn leven,waar ik dan ook voor 100% voor ga.Toen we elkaar beter leerde kennen vertelde ze me haar problemen,ik luisterde steeds naar haar.Ze heeft een man met een moeilijk karakter,daar heeft ze mee leren leven,maar toch is ze ongelukkig,al geeft ze dat niet toe.Als hij weggaat komt ze naar ons,anders zit ze uren alleen thuis en heeft ze zelf ook niets.Toen ik haar vroeg of ze mijn zus wou zijn,zei ze direct ja.Ik ben zo aan haar gehecht.Ikzelf heb niets aan mijn familie en heb nooit geen liefde gekend en gekregen,ik was ontzettend blij met haar.Ik hou dan ook van knuffels,dat doet zij niet graag.Het kan toch zo'n deugd doen om een knuf te krijgen.Ben altijd goed voor haar en doe er heel véél voor!Maar nu heb ik het gevoel dat het wat aan het veranderen is.Het doet me enorm veel pijn!Ik zit er helemaal van in de put!Ze betekende zoveel voor mij,ik hield van mijn zus dat zeg ik haar geregeld,zelf heeft ze het nog nooit gezegd.Ze komt niet veel meer,volgens mij omwille van haar man.Ik ben er echt kapot van,als ik haar zie dan kan ik niets zeggen omdat ik kapot ben vanbinnen.Ze zegt me soms wel iets maar geloof het niet altijd en zeg haar dan dat ze eens eerlijk moet zijn.Ik was echt blij met zo'n zus,ik zit er helemaal onderdoor en zit véél te wenen,kan niet meer slapen,zie het niet meer zitten dat heb ik haar dan ook gezegd.Ik ben iemand die goed is voor mij daar ben ik ook goed voor!Ik heb dan zelf besloten om onze vriendschap te beeindigen omdat ik er zo van afzie,maar ze wil het niet.Ik weet niet meer wat ik moet doen.Ben einde raad.Ik doe het maar voor haar,omdat ik het nu zo moeilijk heb,dat weet ze,maar bij mij zit het vast en krijg er even niks uit.