Zoeken naar vergeving
Voor altijd in de wolken zweven
en springen in het oneindige van al
spuwen op aarde, pissen in zeeën
mijn woede dempen, dat vooral
Want ik wil eeuwig emigreren
misschien naar waar een liefdeswereld is
hier wil men werkelijk niets leren
vernietiging niet echt meer een gemis
Geen enkele traan wil ik nog laten
voor jullie die het niet meer waard
die liefde niet meer kennen, enkel haten
al peuters leren omgaan met het zwaard
Er is geen toekomst meer om op te bouwen
want geld dient enkel voor nog grotere macht
en ik kan jullie echt niet meer vertrouwen
nu jullie zelfs je eigen kinderen omgebracht
Ik voel met zekerheid lang zal het niet meer duren
voordat de mens het levend licht gedoofd
en ik spreek niet van jaren eerder uren
het weent in mij omdat ’t niet wordt geloofd
Voor altijd wil ik in de wolken zweven
en springen in het oneindige van al
wanhopig zoekend naar het ware leven
en naar vergeving, dat vooral.
**********
sunset 09-11-2005
**********
H.J.: | Donderdag, november 10, 2005 06:35 |
Helaas zullen we het hier niet vinden het ware leven. pas na ons aardse sterven, en tot dan hebben wij de opdracht tot bouwen en bewaren. En zelfs dat lukt ons niet. Wij zijn zelfdestructief in onze aard. Toch trekt me dat zweven van jou wel. heerlijk. Groet H.J. |
|
poky: | Woensdag, november 09, 2005 18:08 |
het is verschrikkelijk wat er nu allemaal aan het gebeuren is,begrijp je reactie hierop heel goed,groetje poky | |
Jannie Hoogendam: | Woensdag, november 09, 2005 17:24 |
Heftig heftig Sunset, maar wel begrijpelijk... Vergeving vragen vind ik de mooiste zin en ik mis toch iets positiefs in je gedicht Wel heldere taal Liefs en kus Jannie |
|
Peter van der Linden: | Woensdag, november 09, 2005 14:37 |
Ja, bijt maar eens van je af. Heb ik ook wel behoefte aan en het lucht op, toch? Nou ja, soms ook niet. Groetjes, Peter. |
|
moongirl1982: | Woensdag, november 09, 2005 13:26 |
ik vind het ook pijnlijk hoe het er soms aan toe gaat.was er maar overal vrede, groet moongirl1982 |
|
Artifex: | Woensdag, november 09, 2005 13:05 |
Heel herkenbaar, soms word ik er moedeloos van. We staan te ver van de natuur, vooral die van onszelf, dat we niet meer zien wat werkelijk de essentie van het leven is. Maar ik kan en mag de hoop niet opgeven. Voor alle goedwillenden, maar vooral voor de mensen die me zo dierbaar zijn. Liefs, Artifex. |
|
Cheeke: | Woensdag, november 09, 2005 12:12 |
Is het ook niet een stuk machteloosheid? In ieder geval een echt pareltje. Liefs, Cheeke |
|
Jeffry: | Woensdag, november 09, 2005 12:03 |
de enige hoop is "vrede" maar ook dit begrip staat alleen nog maar beschreven in een woordenboek...prachtig verwoord! | |
erje: | Woensdag, november 09, 2005 10:50 |
ja het is verschrikkelijk hoe een maatschappij die in weelde is opgebouwd wordt vernietigd in korte tijd mooi gedicht hoor geroeten erje |
|
Elze: | Woensdag, november 09, 2005 10:48 |
en toch is er hoop,,,altijd,,[ waren eens jouw woorden ... laifs,,elze |
|
manik: | Woensdag, november 09, 2005 09:51 |
voor wie vergeving mensen doen wat ze kunnen hun geleerd wordt .dus kijk ik naar wat ik zelf in de wereld zet een ander kan ik niet veranderen maar zelf wel groetjes hennie | |
seducive: | Woensdag, november 09, 2005 09:11 |
Prachtig verwoord. Zou graag mee in de wolken zweven. grtjes |
|
Auteur: sunset | ||
Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
Gepubliceerd op: 09 november 2005 | ||
Thema's: |