Herfstpad.



                     Alle zomers die ik ken zijn voorgoed voorbij
                    de bloei staakte, de takken kwamen vrij
                    eerst liet het me ontwent, daarna zette het me vrij
                    er is nu een grens tussen de wereld en mij.

                     Bladeren zijn mooi te groeien
                    scheuten geven doel en richting
                    maar verbreding aan de bast te voelen
                    nu, verdicht en stevigd dat ik langer blijf.

                     Het tooi was een gemak'lijk beven
                    gebonden aan het getril van even
                    warmend doch om het even
                    energieën vergeven aan een tij.

                     Er moet volwassenheid liggen al in de aarde
                    die belegen is met afgeworpen, nu vergaande,
                    kortstondiger en brozer leven. Er moet afstand
                    zijn tussen vlijt en zwijmen.

                     Er moeten zomers zijn die verdwijnen
                    voorgoed voorbij gaan en over het land
                    voeding betten aan grond en zorgen
                    ochtenden bevrij'en onder te gaan slechts bovenkant.

                     Er doemd een herfstpad, ik zie het mij
                    omzoomd met bomen, in rijen staan
                    niet meer dringen ze voor te zijn
                    de zon beschijnt, de nacht breekt aan.




09-11-2005.