Ik sluit mijn ogen
in duistere stilte
voel de kou van de nacht
en de rust mijn kamer in stromen
slaak een zwijgend diepe zucht
geniet van dat ene moment stilte
en dan
hoor ik weer
mijn eigen stem
in mijn hoofd
met de duizende andere stemmen erbij.

Ik probeer nergens aan te denken
maar beelden vormen zich voor mijn ogen
emoties vullen zich in mij
en de angst en wanhoop komen terug.

Wanneer kan het rustig zijn
rustig in mijn hoofd
wanneer kan ik in zwijgende stilte
mijn tranen laten stromen
zonder kritiek
wanneer kan ik mijn bloed laten stromen
zonder die duizenden stemmen in mijn hoofd
zonder elke dag een ander persoon
die totaal gevangen is door een emotie
en het in mijn hoofd uit.

Ik kan er niks mee
ik kan ze niet helpen
ik kan ze niet eens goed zien
en ik weet ook niet alles wat er is.

Gisteren
hoorde ik een meisje in mijn hoofd
van mijn leeftijd moet ze zijn geweest
ze huilde zo intens gekwetst
en schreeuwde van een moordende angst
ik kon haar zien
maar net niet goed genoeg
om te zien wie ze was
het enige wat me duidelijk werd
was dat ze had gedaan
waar ik naar verlang
ze had haar polsen doorgesneden
en wachtte op dat haar laatste
allerlaatste woord
dat ze uitsprak in stilte
verscheurd door de nacht
die nu eeuwig over haar waakt.

Waarom hoor ik deze mensen
waarom hoor ik mensen ruzie maken in mijn hoofd
waarom hoor ik mensen die kwaad op me zijn
waarom hoor ik mensen die allang zijn gestorven
tegen mij praten terwijl ze er niet meer zijn
en dan nog niet eens aan mij gericht
en ook niet zo dat ik alles kan verstaan
enkel een paar woorden
enkel de klank van hun stem
enkel de emotie
die blijkbaar in mij leeft.

Laat het eeuwig nacht zijn
in het duister en de stilte
stilte ook in mijn hoofd
laat me een uitweg vinden
want ik kan deze mensen niet helpen
ookal heb ik ze zo lief
ze staan los van mij
als ze überhaupt bestaan..