JE STEM ONTLUISTERDE
je stem ontluisterde
ik fluisterde omdat
je ogen niet begrepen
wat ik je al die tijd
al had verweten
je stem ontluisterde
wat ik aan normen had
vergruisde wat ik nog
als eigenwaarde zag
je maakte me zo klein
dat ik alles vergat
de wereld haatte
en jou heb verlaten.
het water spiegelt zwart
in nachtelijke stilte
het draait en golft
verlokkend zacht
deinend wil ik in
haar troost verdwijnen
als ik maar courage had
het leven even overtrad.
wil melker
13/10/2001
Reacties op dit gedicht
| Steven Vermeulen: | Zondag, oktober 14, 2001 18:16 |
| Dit is inderdaad een andre stijl dan we gewoon waren. Niettemin ook dit weer een pracht van een gedicht. |
|
| BeČrtje: | Zaterdag, oktober 13, 2001 16:43 |
| Wat een totale metamorfose, iets totaal anders dan ik ooit van je las. Een prachtige nieuwe weg in geslagen Wil! Geniet van je weekend, Groetjes, Bert |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 13 oktober 2001 | ||
| Thema's: | ||