Op een woensdag avond, het is al laat
Ik loop buiten over straat
Regendruppels vallen op de straat
Door de bomen, de wind waait langs mijn gezicht
Ik loop hier op straat
En ik schrik van wat ik zie
Ik zie verdriet en armoede
Ik knipper met mijn ogen
Ik wil het niet geloven maar het is de realiteit
Ik doe mijn tv en radio aan en hoor over wat ik buiten zag
Alleen nu kan ik het geloven,
Nu dat ik het met mijn eigen ogen heb gezien
Ik heb gebeden, ik heb geleden en ik voel me alleen
Ik loop een stukje door en kijk naar een donkere hoek
Ik zie jou zitten met je gescheurde jas en kapotte schoenen
Ik loop naar je toe, kijk in je ogen en ik zie daarin al je verdriet
En eenzaamheid.
Ik voel jou pijn, het brengt me met beide benen terug in deze realiteit
ik moet nu zachtjes huilen,
Zoveel herrineringen die nu naar boven komen
Ik ben nu zo bang de realiteit is zo hard en
Zo oneerlijk...
Maar vergeet 1 ding niet mijn vriend deze tranen die nu over me gezicht rollen zijn om jou....
| Auteur: -Just Mii- | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 10 november 2005 | ||
| Thema's: | ||