niet geleerd te leven met jou dood
ik wou dat die herinnering verdween
maar ik zie ons samen lopen en we wisten niet waarheen
nog raak ik je aan
maar de afstand word al groot
nee ik heb niet geleerd te leven met jouw dood
helemaal alleen
ging jij heen
het leven is zo grauw
juist zonder jouw
pijnlijk langzaam en stil
bah wat is het hier toch kil
het leven zal je leren
niks is terug te keren
je kijkt me aan met ogen vol pijn
je wist dat ik na jou dood eenzaam zou zijn
de laatste dagen waren een hel
mensen schrikken als ik het ze vertel
je kende me niet meer
het doet pijn keer op keer
ik heb niet geleerd te leven met jouw dood
dat is het enigste waar ik me telkens weer aan stoot
maar ik zie ons samen lopen en we wisten niet waarheen
nog raak ik je aan
maar de afstand word al groot
nee ik heb niet geleerd te leven met jouw dood
helemaal alleen
ging jij heen
het leven is zo grauw
juist zonder jouw
pijnlijk langzaam en stil
bah wat is het hier toch kil
het leven zal je leren
niks is terug te keren
je kijkt me aan met ogen vol pijn
je wist dat ik na jou dood eenzaam zou zijn
de laatste dagen waren een hel
mensen schrikken als ik het ze vertel
je kende me niet meer
het doet pijn keer op keer
ik heb niet geleerd te leven met jouw dood
dat is het enigste waar ik me telkens weer aan stoot
Reacties op dit gedicht
| I loved my doggies: | Donderdag, januari 25, 2007 10:57 |
| Ik voel je pijn terwijl ik je gedicht lees, hoop dat de pijn langzaam slijt en alleen nog de herinnering blijft. veel sterkte! jessie |
|
| zanna-marie: | Donderdag, november 10, 2005 23:08 |
| het is altijd verschrikkelijk als je iemand verliest en in het begin zijn de herinneringen pijnlijk maar zo blijft die persoon toch ook nog een beetje aanwezig in jouw leven,,sterkte zanna | |
Over dit gedicht
| Auteur: patriesS | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 10 november 2005 | ||
| Thema's: | ||