DNA donna nobis amor
drijvend op de baseparen van het leven
leer jij de proteinen wat vriendschap is
leer jij de cellen wat liefde is
leer jij de weefsels wat respect is
geef jij het leven kansen om het te maken
niet tot het einde van deze dag
niet tot de zevende dag
maar tot een nieuwe dag
het de moeite waard vindt
om een dag te zijn
de nacht trekt zich terug in zijn eigen duisternis
de proteinen dansen op de muziek van de cellen
en zingen met het koor van de weefsels
samen maken ze de symfonie van het licht en het leven
uit dreamy nature answers DNA
leer jij de proteinen wat vriendschap is
leer jij de cellen wat liefde is
leer jij de weefsels wat respect is
geef jij het leven kansen om het te maken
niet tot het einde van deze dag
niet tot de zevende dag
maar tot een nieuwe dag
het de moeite waard vindt
om een dag te zijn
de nacht trekt zich terug in zijn eigen duisternis
de proteinen dansen op de muziek van de cellen
en zingen met het koor van de weefsels
samen maken ze de symfonie van het licht en het leven
uit dreamy nature answers DNA
Reacties op dit gedicht
| *anneke van dijk*: | Vrijdag, november 11, 2005 08:48 |
| prachtige titel, prachtig gedicht! namasté en espavo,Anneke |
|
| Lia : | Vrijdag, november 11, 2005 08:06 |
| filosofisch... | |
| poky: | Vrijdag, november 11, 2005 07:29 |
| wow heel mooi,poky | |
| Dirk Hermans: | Vrijdag, november 11, 2005 07:22 |
| prachtig verwoordt groetjes Dirk |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Vandewalle Patrick | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 11 november 2005 | ||
| Thema's: | ||