het tranendal
Een tranendal van verdriet,
alleen als niemand het ziet.
Een dorre vlakte, zonder hoop
ooit water te vinden.
Alleen gedachten van het verre verleden,
die de hoop op beterschap verslinden.
Een blinde wanhoop voor de toekomst,
die een kloppend hart doet bloeden.
Om het onmogelijke te overzien
en mijn eigen te behoeden.
De donkerte van de nacht,
die een schaduw laat op het gezicht,
wanneer het lacht.
Nooit zal een bloem nog bloeien,
in de overheersende walm van verdriet.
Het staat gegrift tot het einde,
in een harde blok graniet.
alleen als niemand het ziet.
Een dorre vlakte, zonder hoop
ooit water te vinden.
Alleen gedachten van het verre verleden,
die de hoop op beterschap verslinden.
Een blinde wanhoop voor de toekomst,
die een kloppend hart doet bloeden.
Om het onmogelijke te overzien
en mijn eigen te behoeden.
De donkerte van de nacht,
die een schaduw laat op het gezicht,
wanneer het lacht.
Nooit zal een bloem nog bloeien,
in de overheersende walm van verdriet.
Het staat gegrift tot het einde,
in een harde blok graniet.
Reacties op dit gedicht
| Dirk Hermans: | Vrijdag, november 11, 2005 23:35 |
| goed verwoordt groetjes Dirk |
|
| *sas*: | Vrijdag, november 11, 2005 22:41 |
| mooi gedicht :) schrijf door.. bye bye *sas* |
|
Over dit gedicht
| Auteur: claire vanfleteren | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 11 november 2005 | ||
| Thema's: | ||