Expressie L1
Een lichte wind, lijk engelenzang.
De bomen verliezen hun behang,
de bosbewoners worden bang,
niet ik...die naar de herfst verlang.
De goudbruin, gele bladeren,
gaan aan de grond vergaderen,
verloren strijd, niet in te kaderen,
mijn bloed sneller, door de aderen.
De zachte wind streelt m'n haar,
adrenaline stijgt zo wonderbaar,
zo ervaar ik mijn gedacht van haar,
mijn liefste al bijna veertig jaar.
De bomen verliezen hun behang,
de bosbewoners worden bang,
niet ik...die naar de herfst verlang.
De goudbruin, gele bladeren,
gaan aan de grond vergaderen,
verloren strijd, niet in te kaderen,
mijn bloed sneller, door de aderen.
De zachte wind streelt m'n haar,
adrenaline stijgt zo wonderbaar,
zo ervaar ik mijn gedacht van haar,
mijn liefste al bijna veertig jaar.
Reacties op dit gedicht
| jely: | Zaterdag, februari 04, 2006 16:07 |
| Een mooie "ode aan haar". Ik zou het wel waarderen... liefs. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: jure | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 13 november 2005 | ||
| Thema's: | ||