Ommekeer
In mijn handen staat geschreven
het verdriet dat ooit bestond
maar dat door gebalde vuisten
nooit een uitweg vond.
Ik heb in luchtkastelen gewoond
en nooit meer omgekeken
nadat mijn handen stukgeslagen waren
op muren die nooit weken.
Want wanneer er niemand terugslaat
is er niemand die je kent
maar hoe kun je de strijd aan
als je zelf niet eens weet wie je bent.
Ik heb luchtbellen geblazen
één voor jou en één voor mij
en als je je handen naar me uitstrekt
is dit gevecht misschien eindelijk
voorbij.
Reacties op dit gedicht
| GLMB: | Zondag, november 20, 2005 20:38 |
| Prachtig, graag gelezen. Liefs |
|
| Don Gallo: | Maandag, november 14, 2005 17:23 |
| Dit is echt een GEWELDIG gedicht.Nu ik het gewoon echt gelezen heb raakte die echt diep. Heel mooi verwoord. Ben zo trots op jou. Dikke vette kus |
|
| Dirk G: | Zondag, november 13, 2005 17:02 |
| Knap, heel knap... | |
| switi lobi: | Zondag, november 13, 2005 16:58 |
| Prachtig.....en: ik hoop het voor je....liefsliefs, switi lobi | |
| m@rcel: | Zondag, november 13, 2005 15:22 |
| prachtifg geschreven heel mooi Liefs m@rcel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Chispa | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 13 november 2005 | ||
| Thema's: | ||