Ik zag in je ogen een groot verdriet,
een verdriet ontstaan door mij,
wat ik je aandeed verdiende je niet,
hopelijk is het nu dan ook eindelijk voorbij.
Jou een keuze laten maken was een grote vergissing,
ik had je gewoon met rust moeten laten,
onder druk maak je nu een beslissing,
ik had niet met je moeten praten.
Onbewust probeerde ik je toch te sturen,
alleen maar denkend wat ik zelf voelde,
die situatie kon je niet meer laten duren,
ik begrijp nu pas echt wat je bedoelde.
Nu is het te laat en ben ik je kwijt,
mijn liefde voor jouw blijft echter ongeevenaard,
en kan ik alleen maar zeggen, Ik heb zo'n spijt,
want je bent me alles waard.
Lieve lara, het enige wat ik nu nog kan doen,
is je te helpen door onzichtbaar te zijn,
en heel misschien wordt het weer net als toen,
als tijdens de Loverparade in Berlijn.
Maar hoe het ook verder mag gaan,
het zal misschien even duren,
maar als je het nog wilt zal als een vriend naast je staan
en je helpen tijdens moeilijke uren.
Het spijt me zo en ik zal je verder echt met rust laten.
Liefs Kara-4.