Het is alweer wat jaartjes geleden
Maar toch duik ik nog wel eens terug in het verleden
Naar die donkere avond dat jij geheel onverwacht
Ons allemaal veilig naar huis toe hebt gebracht
We gingen die avond een stukje wandelen in het bos
Maar we verdwaalden en er brak toch wel enige paniek bij ons los
Want we liepen al behoorlijk lang
En stilletjes aan werden we toch wat bang
Hoe kwamen we dat bos nou toch uit?
En toen liep jij ineens vooruit
Je liep een stukje naar voren alsof je zeggen wou
Kom, ik weet de weg....volg me nou
Waarom weet ik niet, maar we leken je te snappen
En liepen zonder twijfel achter je aan met flinke stappen
Bij ieder nieuw pad bleef je even staan
Om te kijken of wij wel goed zouden gaan
Het was zo donker dat we soms alleen je ogen zagen
Maar dankzij jou zijn we steeds het goede pad ingeslagen
Want uiteindelijk zagen we daar in de verte het licht door de bomen
En zijn we met z'n allen weer veilig en wel bij ons vakantiehuisje aangekomen
Misschien voor een ander geen bijzondere deugd
Maar toch blijf je voor mij de held uit mijn jeugd
Donja....die de weg voor ons vond
En 't was nog niet eens onze eigen hond....