Verdacht
Je hebt van die grote ogen, die kijken me eng aan.
Ik durf je niet aan te kijken, laatst naast je te staan.
Maar toch voel ik me gedwongen, om bij je te blijven.
Het is een bepaald gevoel, dat ik niet kan verdrijven.
Je spreekt steeds in raadselvorm, iets wat ik niet snap.
Steeds maar weer die raadsel, ik vind het wel knap.
Ooit heb je me gedwongen, om bij je te blijven en je te vertrouwen.
Je hebt me zelfs gedwongen om te gaan trouwen.
Nou na die vier jaren,
Laat ik je een weg naar mijn hart varen.
Ik ben bang voor je, maar ik vertrouw je te gelijk.
Op maar de poort, naar je duistere rijk.
Reacties op dit gedicht
| Renske V: | Dinsdag, november 15, 2005 20:55 |
| Wooww.. moester ff bij na denken, maar ik vind dat er een mooie rijm in zit .. ; xx | |
Over dit gedicht
| Auteur: Fantasy |  
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 15 november 2005 | ||
| Thema's: | ||