het wellen
en dan…
voel ik haar wellen
voel ik haar gaan
roerloos
volg ik haar
strelen
mijn gelaat
haar langzaam lopen van oog
tot mijn mond
haar ronden
van hoek tot hoek
tot soms
het prachtig soms
zij tot kin komt
waar zij hangen
blijft
haar verstrooid wandelen
haar speels gekriebel
de verrassing
dat ze er
gewoon weer is
onaangekondigd
overlopend
uit mijn immense zee
van verscheurd
eenzaam verdriet
god wat heb ik mijn tranen lief
voel ik haar wellen
voel ik haar gaan
roerloos
volg ik haar
strelen
mijn gelaat
haar langzaam lopen van oog
tot mijn mond
haar ronden
van hoek tot hoek
tot soms
het prachtig soms
zij tot kin komt
waar zij hangen
blijft
haar verstrooid wandelen
haar speels gekriebel
de verrassing
dat ze er
gewoon weer is
onaangekondigd
overlopend
uit mijn immense zee
van verscheurd
eenzaam verdriet
god wat heb ik mijn tranen lief
Reacties op dit gedicht
| switi lobi: | Zondag, januari 01, 2006 22:04 |
| Ik wentel om de levensboom als een kameleon... kleur mee in jouw emoties gelachen lach, een traan, die pijn... Mijn hart ziet meer nog dan mijn oog; jouw diepe door het mensdom zijn jij mens, ik acht jou hoog... Ik ben gelukkig dat ik ken jou in mijn eigen leven waarin ikzelf ook kleurrijk ben, door diep gevoeld beleven.... En ik hou van jou. liefsliefs, dikke kus...switi lobi |
|
| pescheur: | Zondag, januari 01, 2006 21:48 |
| Ik heb je lach na de tranendal nog meer lief.. ~~~ je broer |
|
| MayadeBij*: | Dinsdag, november 15, 2005 21:31 |
| Pure schoonheid.. Ik hou hiervan.. Kus | |
Over dit gedicht
| Auteur: ikaros | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 15 november 2005 | ||
| Thema's: | ||