onzichtbaar
Onzichtbaar
nergens onzichtbaar
woekeren pijnen
als onkruid door
lichamen heen
stukje bij beetje
nemen ze
deeltjes gezond
van je mee
tot een nachtmerrie
als zuchten wind
onontkoombaar
het einde influistert
Reacties op dit gedicht
| Elze: | Donderdag, november 17, 2005 15:57 |
| joa laiverd, zo gait dat aals'n mensk oalder wordt |
|
| Martine Gieze: | Donderdag, november 17, 2005 10:23 |
| toch kan dat einde verder weg zijn dan je denkt... intens/mooi verwoord!! sterkte! liefs,Mart |
|
| lommert: | Donderdag, november 17, 2005 09:50 |
| stukje bij beetje nemen ze...en niets blijft zoals het was..indrukwekkend gedicht xxliefs willem |
|
| switi lobi: | Donderdag, november 17, 2005 09:39 |
| Dit heb je héél sterk geschreven! Liefsliefs, kus......switi lobi | |
| psychin: | Donderdag, november 17, 2005 09:23 |
| joa zo is het,soms merk je niets van Laifs Lia |
|
| Artifex: | Donderdag, november 17, 2005 07:32 |
| Heel mooi verwoord, maar daar denk ik liever nog maar niet aan. Liefs, Artifex. |
|
| Dirk Hermans: | Donderdag, november 17, 2005 07:30 |
| voelbaar neergezet en je gevoelens goed verwoordt liefs Dirk |
|
| Klaes: | Donderdag, november 17, 2005 07:26 |
| met andere woorden 1 stap vooruit en dan weer 2 achteruit groet/klaes |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Lia van der Fluit | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 17 november 2005 | ||
| Thema's: | ||