Verborgen.
Even herbeleeft het moegestreden verleden
Zich vergeefs nestelend te heden, in geschreden
Wegen, weg en echt niet meer bewegend
Van hetgeen toen drachtig was in mij.
Over morgen wordt niet gepraat nog
Nog zocht mij al het zoeken
Naar de vrijheid te vergeten, mocht
Ik maar niet meer weten van in hetgeen ik
Zo vrijelijk mij zo moe moest strijden.
Schreden bleven hangen daar, ontegenzeggelijk
Blijft het gevaar gewaar, herbeleeft en drachtig
Drachtig tracht ik maar een prachtig
Prachtig schitterend iets te zien
In hetgeen na dit komt, of misschien
Komen zal, wie weet, vandaag al, na
Er in dit al, nieuwe hoop kan komen
Geef mij in hetgeen mijn dromen
Veel te hel met licht beschijnt
En tot vernauwen mij de ogen kwijnt
Even een doffer stromen
Ergens waar ik wonen kan
Zonder nog verblind te zijn
Het leven herbeschreef waarin ik verbleef
Niet meer weet van vergeefsheid
Altijd maar die nachtstrijd
Altijd schijnt die felheid
Altijd maar dat laten
Niets zijn van mijn praten.
17-11-2005.
| theike: | Vrijdag, november 18, 2005 10:21 |
| De triljoen ee'tjes in couplet één zijn echt ergerlijk. en zodra die later terug komen halen die je er opnieuw helemaal uit. (beschouw deze maar als ongeschreven.) |
|
| theike: | Vrijdag, november 18, 2005 10:11 |
| een gedicht dat ten onder gaat aan zijn eigen rijmelarijtjes.... bah, bah, bah, theike. | |
| theike: | Donderdag, november 17, 2005 14:39 |
| Altijd maar die nachtstrijd Altijd schijnt die felheid Alsmaar dit verlaten Niets dat nog wil praten... (das denk ik een beter einde...) |
|
| Auteur: theike | ||
| Gecontroleerd door: 260580 | ||
| Gepubliceerd op: 17 november 2005 | ||
| Thema's: | ||