Zondagmorgen violist
Begin jaren zestig
Hij droeg altijd
een zwarte lange jas met hoed
was lang en mager
had een bedroefd gezicht
Nooit sprak hij een woord en lachte niet
Zijn viool droeg hij in een koffer
als zijn kostbaarste bezit
Hij liep achter de huizen om
en ging in het tuinpad staan
Melancholiek bespeelde hij de snaren
creëerde prachtige muziek
Meestal was ik zijn enige publiek
vond het heerlijk naar hem te luisteren
Hij sprak nooit
maar vertelde met zijn viool
de mooiste verhalen
Reacties op dit gedicht
| Lia : | Zondag, november 20, 2005 14:59 |
| weer erg mooi.... | |
| Mattijn Langenberg : | Zondag, november 20, 2005 14:53 |
| prachtig omschreven... | |
| Annemieke van der Ven: | Zondag, november 20, 2005 10:31 |
| Mooi Annemieke |
|
| manik: | Zondag, november 20, 2005 09:54 |
| gelukkig zijn er nog mensen die dit doen pas zag ik een jonge jongen hij speelde prachtig harp zomaar op straat je krijgt iets van deze mensen zomaar voor niets groetjes hennie | |
| hiljaa: | Zondag, november 20, 2005 08:47 |
| ja dit kwam je meer tegen vroeger!!! prachtig! knufliefs--hiljaa-- |
|
Over dit gedicht
| Auteur: libel | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 20 november 2005 | ||
| Thema's: | ||