Sprekende stilte
Je keek me aan
alsof je zeggen wou
dat je spijt had
van je daden, maar
ik zag dat jij
geen benul had van de
door jou aangerichte schade
Sprekende stilte
is wat je zei,
Niet hardop
maar diep in mij
De gedachten vloeiden door
in je heden door
jouw keuzes in ons verleden,
gebleven gevoelens
de tijd tikte voort, maar
je had het niet door
je was tijdloos
Want sprekende stilte
is wat je altijd zei
maar ik hoorde het niet meer
Het was niet meer in mij…
Reacties op dit gedicht
| Bekende vreemdeling: | Donderdag, november 24, 2005 18:12 |
| heel erg mooi geschreven :) Peace & love to all je medemens |
|
| Joyce...: | Zondag, november 20, 2005 17:36 |
| wow serieus, Mooi, supermooi! *knuffelkus* JoyCee |
|
| Menno_19: | Zondag, november 20, 2005 16:06 |
| Erg mooi Simoontje, erg mooi :) Kusje van mij |
|
Over dit gedicht
| Auteur: simone21 | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 20 november 2005 | ||
| Thema's: | ||