Hij was altijd lief voor mij;
vertelde me alles.
Bij hem voelde ik me vrij;
knuffelde me; gaf me steeds een kus.
Oppeens vroeg hij iets:
iets zeer intiem.
Het was niets...
Daaro zei iedereen dat ik zoiets niets verdien!
Eigenlijk had ik er géén problemen mee.
Ik verlangde er zelfs naar.
Tot ik het ééns ''dé''.
iedereen was het meteen gewaar.
M'n ouders waren woedend...
M'n vriendin teleurgesteld.
Ze betrapten ons net niet zoenend...
Toch heb ik het hen verteld.
Ik mocht hém niet meer zien,
niet meer horen of voelen.
Geef toe dat ik dat niet verdien..
Ik wou er gewoon mee stoeien!!
Ik mis hem verschrikkelijk hard.
Ik kan hém niet vergeten...
Voor mij speelt het geen enkel part.
Door hém ben ik bezeten.
Als hij mij beloofd bij mij te blijven..
Dan ben ik een gelukkig mens..
Dat is mijn enigste wens

**geschreven voor een vriendin van mij/ We zitten een beetje in dezelfste situatie;; daarom dit gedichtje**