ik werd wakker vannacht..
het raam stond open, het waaide hard buiten,
zo, dat het mijn gordijnen deed opbollen en de kaars,
die ik vergeten was uit te blazen,
deed flakkeren.
doodstil, behalve die wind
en of het nou door de droom kwam,
die ik vlak daarvoor nog had gedroomd,
maar ik wist het.
ik wist dat tijd ooit geen tijd meer zal zijn,
dat het donker van de nacht ooit zal ophouden te bestaan,
voor mij dan
en dat ik hier ooit eens niet meer zal liggen.
zomaar uit het niets dat besef
zo vreemd, maar ook zo waar
en hoewel ik er nog uren van had
wakker kunnen liggen,
viel ik meteen weer in slaap.