gevangen tussen twee klooster muren
mijn ziel verdwaald in het heden
steld niets mij nog gerust
niet of nooit echt tevreden
met het laatste van mijn hart
verdeeld in de jaren van dit leven
is het aantal slecht nog een beperking
van wat ik al weg heb gegeven
verdwenen sterren, talloze nachten
dat ik niet sliep
tellen niet de tranen, ik was gemaskerd
maar de pijn zat diep
is diep
blijf diept
ook al laat ik dat niet blijken
het is slecht troeven achter deze muur
die verzwakt door mijn opklopend verdriet
al breekt, ontkalkt en verbitterd
uur na uur
toch blijven ademen
zonder te voelen dat je leeft
zonder te voelen dat je nodig bent
alles vertrapt verwoest, versleten
gevoelens blijken fake te zijn
is achteraf wel gebleken