Verkoeld in de schemer van morgen.
Je stilte
vertelt mij de pijn,
verhaalt hoe we waren,
verzwijgt wie we zijn .
Je donker
verlicht ik met beelden,
met hoop die er tussen ons is,
was duister, dat wij samen deelden.
Je warmte
verkoeld in de schemer van morgen,
koestert het leven vandaag,
versluiert de sluimer van zorgen.
Je stem in de stilte,
gezicht zonder licht,
je liefde wordt voelbaar
als de tijd, zijn wonder verricht.
Reacties op dit gedicht
| Stranger in need: | Zondag, oktober 21, 2001 15:01 |
| Mijn dank voor uw gemeende reacties. Het doet me goed te merken dat anderen mijn werk waarderen.. :) Greetzz Stranger in need |
|
| Albrecht Paul: | Donderdag, oktober 18, 2001 10:51 |
| Dit is een gedicht vol verwachting, gebouwd op een tedere nabijheid. De voorlaatste regel kan ook 'lijfelijk' worden gelezen, dat voorkomt zweverigheid. Heel mooi vind ik de alitteratie (stem in de stilte) en vooral de assonantie, overal (haalt/waren, zwijgt/zijn, koeld/koest,zicht/licht, met als mooiste: "Versluiert de sluimer") Het woord 'als' stuurt ons in een niemandsland. Is het een voorwaarde? Hou het hier-en-nu, zoals het hele gedicht dat ademt en schrijf op het einde: 'Nu de |
|
| Yoeri: | Woensdag, oktober 17, 2001 18:54 |
| dat was ik trouwens die een reactie gaf | |
| : | Woensdag, oktober 17, 2001 18:53 |
| mooi... Echt een machtig gedicht op alle aspecten... | |
Over dit gedicht
| Auteur: Dennis | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 17 oktober 2001 | ||
| Thema's: | ||