Mystica
De mist stijgt langzaam op en laat alles zachtjes vergaan.
Zelfs de oude bomen die in het bos staan.
Donker gedaantes in gewaden, lopen over de paden.
Met cirkels om hun heen, om hun niet te beschadigen.
De mist stijgt hoger op, vervult de grond met wit.
De gedaantes lopen veder, die weten hoe het zit.
Engelen, elven van het woud.
Storen zich niet aan het weer, ook al is het koud.
Verdwenen in de mist, zijn ze er niet meer.
Maar bij de volgende maan wel weer.
Reacties op dit gedicht
| Amyst Nuka: | Zaterdag, december 17, 2005 17:52 |
| Erg, erg mooi. xxxjes Amyst Nuka |
|
| ~~Loveley~~: | Zaterdag, november 26, 2005 10:25 |
| super tof geschreven en het hoort ook wel bij jou hoor kiss kiss your friend |
|
| *zwarte schaduw*: | Zaterdag, november 26, 2005 10:18 |
| fantastisch!! erg goed gedicht. kusje zwarte schaduw |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Fantasy |  
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 26 november 2005 | ||
| Thema's: | ||