Aan jou, onbekende
Aan jou, onbekende
Probeer ik tevergeefs
jouw geest te laten zijn
zonder die verwondering
- Waar zal hij zijn? -
Bekende wegen die ik volg
brengen mij niet verder dan hier
waar glas in scherven ligt verspreid
en ik nog leef in de geest van jou
Mijn lichaam uitgeput
trachtte ik je te wissen
de vlekken in het tapijt
en brieven die je schreef
- Ik kan je niet vergeten
…
Rachel
Reacties op dit gedicht
| switi lobi: | Zondag, november 27, 2005 21:20 |
| Verleden hoort bij het heden; het is aan ons het mee te dragen.....mooi geschreven. Liefsliefs, switi lobi | |
| Mathilde: | Zondag, november 27, 2005 16:19 |
| verleden neem je mee maar ooit wordt het zacht en verdraaglijk, bitterzoet om mee verder te leven... liefs, mathilde |
|
| lommert: | Zondag, november 27, 2005 11:59 |
| het verleden is onuitwisbaar...als er 'iets'anders( een betere toekomst. bv) in de plaats komt, wordt het dragender liefs willem |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Rachel Rutten | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 27 november 2005 | ||
| Thema's: | ||