Kapot
Kapot
Ze probeerde weg te rennen voor zichzelf
Haar hart was kapot van de pijn
De woorden vormden een touw om haar nek
Haar tranen gleden over haar wonden
Ze legde haar handen op haar ogen terwijl ze mee wiegde met de wind
Het gekletter van het water op haar rug liet haar zwijgen
De zorgen spoelde mee met het water
Ze was vanbinnen kapot van woorden en daden
Haar vrienden lieten haar weer lachen
De wonden werden littekens
Ze kon op haar vrienden rekenen
Ze was niet meer alleen
Reacties op dit gedicht
| QueenBee: | Woensdag, januari 25, 2006 19:17 |
| mooi dicchie.. *stilte* xx | |
| **a girl**: | Zondag, november 27, 2005 18:16 |
| prachtig geschreven! in stilte gelezen... liefs |
|
| L.Bert: | Zondag, november 27, 2005 17:13 |
| hei,dichter, het is fijn vrienden te hebben! | |
| *Emms*: | Zondag, november 27, 2005 17:03 |
| Een mooi gedichtje.. Ik weet niet wat ik moet zeggen.. T maakt me stil.. Knuffel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: RoseSas | 
|
|
| Gecontroleerd door: fox_bert | ||
| Gepubliceerd op: 27 november 2005 | ||
| Thema's: | ||